Tuesday, November 17, 2009

दिल है छोटासा...बहोत बडी आशा

मागे वळून बघता लहानपणीच्या भातुकलीच्या खेळाचे रुपांतर संसारात कसे झाले हे कळले देखील नाही.लहानपणी मैत्रीणींबरोबर मांडलेला भातुकलीचा हा डाव आज संसारातील डावापेक्षा इतका का निराळा असतो?लहानपणीचा हा सहज, सोपा,खेळ काही वेळा अवघड होऊन बसतो.कोठे जाते ही सहजता? जसजसे मोठे होतो तसतशी आपल्याभोवती असलेली समाजाच्या कर्तव्यांची वर्तुळे वाढतच जातात असे वाटते.आणि आपण या वर्तुळात किती आणि कसे गुरफटलो जातो हे आपल्याला कळूनही,आपण त्यातून बाहेर पडू शकत नाही.आजच्या मुलांचे आजचे भातुकलीचे चित्रच वेगळे आणि आशादायी वाटते.आत्ताच्या मुलांमुलींमध्ये(या अर्थी की मुलगे पण आवडीने भातुकली खेळताना दिसतात.) हे मुलांचे, ते मुलींचे खेळ असे काही वेगळे राहीले नाही.किंबहुना तसे ते मानतही नाहीत.मुलगे भातुकली खेळताना जसे दिसतात, तश्या मुलीदेखील क्रिकेट,ऑफीस-ऑफीस, यांसारखे मुलांचे खेळ खेळताना दिसतात.फक्त अजुनही त्यांचे हे खेळ खेळताना बघणारे आपण मोठे, त्याला बायल्या असे संबोधितो.हे बायल्या संबोधिणे आता या मोठया झालेल्या पुरुषाला सहन होत नाही.कमीपणाचे वाटू लागले आहे.कारण आपल्या डोक्यात अजूनही नाही म्हणलं तरी स्त्री-पुरुषांनी करायच्या कामाच्या चौकटी स्पष्ट आहेत.त्या चौकटी मोडण्याचे सामर्थ्य क्वचितच एखाद्यातच.येथे आपण नक्कीच विचार करायला हवा असे वाटते.येणारी पिढी नक्कीच बदलते आहे.पण आपल्याभोवतीची वर्तुळे मात्र तिच आहेत.अगदी घट्ट, न सुटणारी.....चला थोडे या वर्तुळांच्या बाहेर डोकवूयात..... एकूणच आपण, मोठे खूप भरकन होतो असे वाटते.या मोठे होण्यात विचारांची प्रगल्भता क्वचितच कोणा एकाकडे दिसते.

No comments:

Post a Comment

हिरो

  माझ्या मैत्रिणीची एक मैत्रीण आहे. क्लार्क. आपलं काम प्रामाणिकपणे करणारी. कधीही कुठल्या कामाचे वरून किंवा टेबलाखालून असे पैसे तिने घेतले ना...